پیامبر، نماز و کودکان
روزی پیغمبر اکرم با جمعی از مسلمانان در نقطه ای نماز می گذارد.
موقعی که آن حضرت به سجده می رفت حسین علیه السلام که کودک خردسالی بود به پشت پیغمبر سوار می شد و پاهای خود را حرکت می داد و هی هی می کرد.
وقتی پیغمبر می خواست سر از سجده بر دارد او را می گرفت، پهلوی خود به زمین می گذارد.
باز در سجده ی دیگر، و تا پایان نماز طفل مکرر به پشت پیغمبر سوار می شد.
یک نفر یهودی ناظر این جریان بود. پس از نماز به حضرت عرض کرد:
شما با کودکان خود طوری رفتار می کنید که ما هرگز چنین نمی کنیم.
پیغمبر اکرم در جواب فرمود:
اگر شماها به خدا و رسول خدا ایمان می داشتید با کودکان خود عطوف و مهربان بودید. مهر و محبت پیغمبر عظیم الشأن نسبت به کودک، مرد یهودی را سخت تحت تأثیر قرار داد و صمیمانه آیین مقدس اسلام را پذیرفت (۱) و همچنین نقل شده است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله مردم را به نماز خواند و حضرت امام حسن علیه السلام طفل خردسال صدیقه ی اطهر نیز با آن حضرت بود.
پیغمبر طفل را پهلوی خود نشاند و به نماز ایستاد. یکی از سجده های نماز را خیلی طول داد.
راوی حدیث می گوید:
من سر از سجده برداشتم، دیدم حضرت حسن از جای خود برخاسته و روی کتف پیغمبر صلی الله علیه و آله نشسته است، وقتی نماز تمام شد مأمومین گفتند: یا رسول الله، چنین سجده ای از شما ندیده بودیم، گمان کردیم وحی به شما رسیده است.
فرمود: وحی نرسیده بود، فرزندم حسن در حال سجده بر دوشم سوار شد، نخواستم تعجیل کنم و کودک را به زمین بگذارم، آن قدر صبر کردم تا طفل، خودش از کتفم پایین آمد.
این عمل رسول اکرم صلی الله علیه و آله با کودک خردسال خویش در محضر مردم
نمونه ی روشنی از روش آن حضرت در تکریم کودک است، پیغمبر اسلام صلی الله
علیه و آله با طول دادن سجده حداکثر احترام را درباره ی فرزند خود معمول
داشت و در ضمن به همه مردم راه شخصیت و استقلال کودک را آموخت. (۲)
پی نوشت :
۲٫ بحارالانوار، ج ۱۰، ص
ای کاش می شد فهمید در دل آسمان چه می گذرد